دینو بوتزاتی نویسنده نامدار ایتالیایی در سال 1906 در شهر بلونو از شهرهای استان ونیز به دنیا آمد. ر جوانی به مطالعه آثار نویسندگانی چون ادگار آلن‌پو، لوییس استیونسن و رادیار كیپلینگ پرداخت. اولین رمان بوتزاتی «بارنابوی كوهستان‌ها» نام داشت كه نام این نویسنده را بر سر زبان‌ها انداخت.
دینو بوتزاتی از سال 1928 به‌عنوان منتقد و روزنامه‌نگار در روزنامه معتبر «كوریه دلاسرا» به فعالیت پرداخت و این فعالیت مطبوعاتی را تا پایان عمرش حفظ كرد. لازم به ذكر است كه اصولاً بوتزاتی به كارهای ژورنالیستی علاقه وافری داشت و جدا از مقام معتبر نویسندگی، منتقدی برجسته نیز محسوب می‌گشت.
با انتشار كتاب «صحرای تاتارها» در سال 1940، موقعیت بوتزاتی در ادبیات ایتالیا تحكیم شد. او طرح این رمان را از تكرارهای زندگی روزمره خود و همكاران مطبوعاتی‌اش برگرفت.
«صحرای تاتارها» كه مجموعه‌ای از نظریات هستی‌شناسانه و فلسفی نویسنده را در برداشت، نقطه عطفی در نثر باشكوه و شاعرانه بوتزاتی به حساب می‌آید و موضوعاتی چون انتظار و نگرانی بی‌پایان و خصوصاً روزمره‌گی به بهترین شكلی در این زمان مطرح گردیده است.
در این جا توضیح این نكته لازم به نظر می‌رسد كه بوتزاتی در دوره‌ای خاص و حساس در ادبیات ایتالیا ظاهر می‌گردد، دوره‌ای كه جریان غالب آن نئورئالیسم است و مسایلی مانند تعهد سیاسی و اجتماعی نویسنده مطرح می‌باشد و تنها كوته زمانی از رهایی ایتالیا از یوغ فاشیسم و پایان جنگ جهانی دوم می‌گذرد. در این دوره نویسندگان بزرگی چون آلبرتو موراویا، چزاره پاوه‌زه، الیو ویتورینی و كارلو لوی (كه همگی دارای گرایشات دست‌چپی و ضدتوتالیتری بودند) با قدرت عرصه ادبیات ایتالیا را در اختیار خود دارند.
از این رو ظهور چهره‌ای چون دینو بوتزاتی به مثابه نویسنده‌ای خلاف جریان در عرصه ادبیات ایتالیا قابل تعمق است. او در این دوره به داستانهای تخیلی و سمبولیك روی می‌آورد. بوتزاتی اصولاً نویسنده‌ای كه دارای مواضع و گرایشات سیاسی باشد، نبود و دل‌مشغولی‌های هستی‌شناسانه دیگری را در سر می‌پروراند. بی‌جهت نیست كه بوتزاتی همواره مورد بی‌مهری نویسندگان و منتقدان ایتالیایی بود، چرا كه به علت شخصیت غیر محفلی و دور بودنش از ادبیات سیاسی مرسوم، همواره مورد خشم و بی‌مهری روشنفكران ایتالیا بود.
تازه پس از پایان عصر نئورئالیسم است كه اهمیت این نویسنده در ادبیات ایتالیا شناخته میشود و نسل دوم و سوم نویسندگان بعد از جنگ مانند آنتونیو تابوكی (1943)، استفانو بنی (1941)، ویتوریو توندللی (1895 – 1991) متوجه اهمیت نگاه نمادین و سبك كاملاً شخصی بوتزاتی می‌شوند.
در این میان شاید بتوان استفانو بنی را یكی از بهترین و خلاق‌ترین نویسندگان ایتالیایی دانست كه از نحوه تفكر و جهان‌بینی بوتزاتی تأثیر گرفته است. نمونه تأثیرپذیری این نویسنده، داستان «كافه‌ای زیر دریا» است كه فضایی كاملاً تخیلی و فانتزی دارد و خواننده را به یاد داستان ارزشمند «كولومبره» می‌اندازد كه بی‌گمان از شاهكارهای داستان كوتاه در ادبیات ایتالیا محسوب میشود. اما با تمام بی‌مهری‌هایی كه در دوره‌ای از حیات نویسنده به او شد، باز هم بودند نویسندگان برجسته‌ای چون آلبر كامو كه متوجه اهمیت نگاه نمادین این نویسنده می‌شوند. كامو داستان «یك مورد بالینی» بوتزاتی را به فرانسه ترجمه می‌كند.
در سال 1958 كتاب «شصت داستان» بوتزاتی جایزه معتبر استره‌گا را برای نویسنده به ارمغان می‌آورد و در سال 1960 رمان «تصویر بزرگ» به چاپ می‌رسد (كه اولین رمان علمی، تخیلی در تاریخ ادبیات ایتالیا به حساب می‌آید)
برای درك و شناخت بهتر از این نویسنده باید دانست كه اصولاً دینو بوتزاتی نویسنده‌ای تخیلی است و حتی در رئالیستی‌ترین آثار خود جنبه‌هایی از فانتزی و تخیل را در كارهایش وارد می‌كند. در آثار این نویسنده هیچ قهرمانی وجود ندارد و هر كس در لحظه‌ای كه انتظار قهرمان شدن‌اش می‌رود، سقوط می‌كند.
در بسیاری از داستانهای بوتزاتی با این كه طرح و فضا كاملاً رئالیستی است، پرداخت داستان به سمت نوعی سورئالیسم و تخیل صرف پپش می‌رود. نیرو و تقدیری هول‌انگیز و شوم همواره در داستانهای بوتزاتی حضور دارد، گویا انسان از پیش محكوم به قبول تقدیری وهم‌انگیز است، سرنوشتی غیرقابل تغییر كه خود آدمی نیز از این آگاهی به آن به شگفتی درمی‌آید. برای این كه در این مورد مثالی نیز به دست داده باشیم می‌توان از داستان كوتاه كولومبره نام برد.
