«وَ اَقِمِ الصَّلوهَ لِذِكري»نماز، آخرين پل ارتباطي انسان با خداست؛ نماز، ستون برپا دارنده سراپرده انسانيت انسان و تجليگاه چهره ملكوتي او در پيشگاه خداوند سبحان است و نماز، آب حياتي است كه جان آدمي را سيراب مي كند و آن را به فردوسي برين مبدل مي سازد؛«اَلصَّلاهُ مِفْتاحُ الْجَنَّهِ؛ نماز، كليد بهشت است».درباره نماز، آيات و احاديث فراواني در دست است كه شماري از آن ها را در نوشتار حاضر گرد آورده ايم و اينك، براي حسن مطلع و تيمن و تبرك، سخن خويش را به گل هايي از اين بوستان معطر مي سازيم:خداي متعال مي فرمايد: «اِنَّ الصِّلوهَ تَنْهي عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكرِ؛نماز(انسان را) از زشتي ها و منكرات باز مي دارد»و چه ثمره اي از اين بالاتر كه نماز، داروي معالج بيماري خبيث و مزمن فحشا و منكر است؟ فحشا و منكري كه منشأ بدبختي هاي دنيا و آخرت انسان است. اگر بدي ها و ناراستي ها نبود، دنيا نيز بهشتي زيبا و ستودني مي شد؛ اگر كژي ها و منكرها نبود، انسان نيز چون ملائك بال پريدن مي گرفت و در ملكوت آسمان ها و زمين سير مي كرد، ولي افسوس كه انسان ها در دام فحشا و منكر گرفتارند و از اين دام، راه خلاصي ندارند و تنها راه رهايي همان است كه خالق هستي و مدبّر امور بدان تصريح فرموده و آن نماز است، و با نماز است كه انسان از غل و زنجير، رهايي يافته، اوج مي گيرد كه«اَلصَّلهُ مِعْراجُ الْمُؤمِنِ؛ نماز، وسيله بالا رفتن انسان است»؛ نماز نردبان عرش است كه انسان را از دنياي پست به ملكوت و عرش مي رساند و خوشا به حال آنان كه نماز را شناختند و بدان تمسك كردند.