خنیاگری و موسیقی پدیده ای است جهان شمول و همانند زبان و دین همواره عنصری جداناپذیر از زندگی انسان به شمار می اید. خنیاگری و موسیقی در ایران نیز همواره بخشی از فرهنگ این سرزمین كهنسال را تشكیل داده و فراز و نشیب هایی را تجربه كرده است. چنان كه در ایران باستان به ویژه در زمان ساسانیان جایگاه والایی را به خود اختصاص داده و در دوره اسلامی تا زمان صفویه نیز مورد توجه بوده است. اما از زمان صفویه به علت تعصبات مذهبی و دلایل دیگر دچار مشكلات فراوانی شد با این حال هم چنان به عنوان ركنی از فرهنگ این دیار به حیات خود ادامه داده است. خنیاگری و موسیقی از زمان قاجار و پس از ان به علت نفوذ تمدن غرب دچار تحولات گردید كه چنین وضعی هنوز ادامه دارد. این تحولات از یك سو تنوع در موسیقی و ابزارهای موسیقی را در پی داشت و از دیگر سو مایه گسترش خنیاگری و موسیقی در جامعه گردید. هم چنین این تحولات تاثیر مثبتی بر موقعیت خنیاگران و خنیاگری بخشید به طوری كه نگرش سنتی كه چنین فعالیت هایی را ناپسند می شمرد به تدریج تغییر كرده است. چنان كه اكنون خنیاگری و موسیقی برخلاف گذشته جایگاه تازه ای در جامعه یافته و نواحی موسیقی در همه جا به گوش می رسد. پژوهش حاضر خلاصه ای است از وضعیت خنیاگری و موسیقی در ایران از زمان باستان تا انقلاب اسلامی.