«زندگي‌نامه و خدمات علمي و فرهنگي دكتر محمد معين» كتابي است از مجموعه زندگي‌نامه‌هاي انجمن آثار و مفاخر فرهنگي كه تيرماه امسال با مقاله هايي از عباس حري، عبدالحسين زرين‌كوب، عباس زرياب خويي، محمد معين و ذبيح الله صفا منتشر شد.\

 عباس حري در پيشگفتار اين كتاب آورده است: دكتر معين درباره فرهنگ‌نويسي كه بخشي قابل اعتنا از عمر گرانبارش را صرف آن كرد، در مقدمه «فرهنگ فارسي» چنين سخن شيوايي دارد: عده‌اي مي‌گويند تدوين لغت فارسي نبايد صورت بگيرد مگر پس از تصحيح و طبع كليه متون. ادعايي است شگفت، چه اين عده همين گفتار را درباره دستور نيز تكرار مي كنند و مي‌گويند تا همه متن‌هاي نظم و نثر فارسي چاپ نشود، دستور زبان فارسي نبايد تدوين شود. 

وي در ادامه با اشاره به اين كه معين داراي واقع‌بيني علمي بود، آورده است: او معتقد بود كه بايد براساس مقدورات موجود عمل كرد و استفاده از نويافته‌ها را موكول به تجديد نظرهاي بعدي اثر كرد.
 
در اين مجموعه، مقاله هاي «يك زندگي»، «حكمت اشراق و فرهنگ ايران»، «ارفه اوس خنياگر»، «جشن نوروز» و «زيارتگه رندان» به قلم محمد معين به چاپ رسيده است. 

عباس زرياب خويي نيز در مقاله‌اي با عنوان «امين اهل علم» درباره معين نوشته است: مرحوم دكتر معين فضيلت امانت علمي را تا درجه وسواس رعايت مي‌كرد؛ تا آنجا كه اگر در محفلي شفاها مطلبي و نكته‌اي از كسي مي‌شنيد، به سنت راويان و محدثان قديم آن را در نوشته‌هاي خود به همان كسي كه از خود او شنيده بوده نسبت مي‌داد. 

«معين فرهنگ» به قلم عبدالحسين زرين كوب، «خلف خستگي‌ستيز صادق» اثر ذبيح‌الله صفا و «به ياد شمع مرده» از سيدجعفر شهيدي، از ديگر مقالات منتشر شده در اين دفترند.
 
«زندگي‌نامه و خدمات علمي و فرهنگي دكتر محمد معين» با شمارگان 1400 نسخه به چاپ رسيده است.