نمی‏خواهی به چشم‏هام نگاه كنی

نویسندگان جوان در سال‏های اخیر، بیشتر به سمت داستان كوتاه گرایش داشته‏اند و ناشران زیادی هم از آنها حمایت كرده‌اند. نتیجه اعتماد و حمایت ناشران از نویسندگان جوان نسل جدید باعث شده است هم فضای رقابت برای داستان‏نویسان این نسل به وجود بیاید و هم مخاطبان از سردرگمی‏های گذشته رهایی یابند و به آثار این نسل اعتماد كنند.

«نفس تنگ» اولین كتاب مهدی مرعشی است كه به تازگی از سوی نشر چشمه منتشر شده است. مرعشی پیشترها، حضورش در عرصه داستان‏نویسی را، با انتشار آثار خود در نشریات و سایت‏های الكترونیكی به اثبات رسانده بود و حالا هم با چاپ اولین كتابش سعی می‏كند جایگاهش را در این عرصه محكم‏تر كند.

«نفس تنگ» از 9 داستان كوتاه در 74 صفحه تشكیل شده است. نویسنده گاهی از جدال مرگ و زندگی می‏نویسد و گاه از نوع برخورد آدم‏ها در برابر حوادث روزمره زندگی.

«نفس تنگ» كتاب خوشخوانی است و شاید یكی از مهمترین دلایل این اتفاق، نثر پاكیزه و قابل دفاع مرعشی باشد. نویسنده تا آنجا كه می‏تواند از حضور كلمات ناهمگون در متن جلوگیری می‏كند.

فضاسازی‏هایش، مخاطب را درگیر داستان‏ها می‏كند و تا انتها همراه خود می‏كشاند. دست یافتن به چنین شاخصه‏هایی برای نویسنده‏ای اتفاق نمی‏افتد مگر اینكه سال‏ها، نوشتن را به عنوان دغدغه جدی زندگی تمرین كرده باشد؛ كاری كه با مرور داستان‏های كتاب «نفس تنگ» به نظر می‏رسد از سوی نویسنده انجام شده است.

برای آشنایی بیشتر با حال و هوای این كتاب، سطرهای ابتدایی داستان «گور» یعنی چهارمین داستان كتاب را مرور می‏كنیم:

«نمی‏خواهی به چشم‏هام نگاه كنی؟ مهم نیست. یعنی نه این‏كه مهم نیست، هست. اما مهم‏ترین چیز برایم این است، حالا كه آمده‏ای بپذیری او دیگر نیست. رفته. باور كن. دیگر نیست تا ناخن‏هاش را بجود یا كبریت بكشد و سیگارش را روشن كند. بعد قوطی كبریت را روی چهارپایه گوشه اتاق بیندازد و بنشیند و با دسته‏كلید خانه و شركت بازی كند. هنوز هم نمی‏خواهی به چشم‏هام نگاه كنی؟ باشد مهم نیست. اما او رفته. یعنی راستش را بخواهی او از همان روز سه‏شنبه رفته بود. از همان سه‏شنبه‏ای كه آمدم و دیدم در شركت بسته و كارمندها و چند مشتری پشت در ایستاده‏اند. می‏دانم. می‏خواهی بگویی: «می‏خواستی تا لنگ ظهر نخوابی». بگو. هر قدر هم كه دلت می‏خواهد نیش بزن. حق داری. من هم نمی‏خواهم این حق را از تو بگیرم. پوزخند می‏زنی؟ لابد می‏خواهی بگویی: «كدام حق؟» راست می‏گویی. باید زودتر از این‏ها می‏گفتم. اما حالا، حالا كه رفته می‏گویم.»

روزنامه فرهنگ آشتی