|
پرتو خورشيد بر ديوار
در بارگاه حضرت مـــولانـــا
مژده ای دل سوی جانان ميرويم سوی آن سرخيل خوبان ميرويم
در هوايش سالها پَر می زدی سر به هر ديوار و هر در ميزدی
اينك ای دل با من امشب يار باش سوی جانان ميروی بيدار باش
می خزم يا می دوم يا می پرم من ترا تا كوی جانان ميبرم
بال بكشا ای عقاب تيز پر تا ببوسيم آستانش تيز تر
بال بكشا تا به آن وادی رسيم از خرابی ها به آبادی رسيم
وادی عشق است آن زيبا مقام سنگ سنگش بوسه گاه خاص و عام
اندر آنجا خفته مولانای ما آبروی دين ما دنيای ما
آن سر و سرخيل عاشق پيشه گان آن چراغ محفل روحانيان
بزم او تصوير باغ معرفت نظم او نور چراغ معرفت
باز كن چشمانت ای دل ميرسيم آنك آنك ما به منزل ميرسيم
ما كجا و آن بهشتی بارگاه او فروزان مهر و ما چون خاك راه
ما كجا و آستان آفتاب اين به بيداريست ای دل يا به خواب
خانقاه عشق مولانا ببين در طوافش قدسيان بالا ببين
بر در و ديوار ميرقصد شعاع صوفيان در شور وجدند و سماع
عاشقان را بين ميان انجمن پابپای شان ملايك چرخ زن
شمس پوشيده يكی پشمين كلاه ميدرخشد اندران بالا چو ماه
با ضياالحق حسام الدين نگر ايستاده عارفی نزديك در
آنطرف تر حضرت ويس قرن صوفيانه خرقهی كرده به تن
بايزيد اندر سر سجاده است در كنارش بوسعيد ايستاده است
خواجهء انصار مصروف دعاست قامتش خم در حضور كبرياست
از نشاپور آمده عطار نيز از گل وحدت وجودش مشك بيز
با حكيم غزنه اندر گفتگوست قصه های دوست ميگويد به دوست
رودكی زانسوی آمو آمده مرغ جانش در هياهو آمده
بسته پُل بر روی جوی موليان تا بيايد نزد يار مهربان
مهربان يارش جناب مولويست در كنار او كتاب مثنويست
مولوی در مجمع فرزانگان چون چراغی دور او پروانگان
چرخ چرخان می فشاند آستين حلقه دورش صوفيان راستين
خشت خشت خانقه در جنب و جوش مطرب و چنگ و دف و نی در خروش
«نی حديث راه پُر خون ميكند قصه های عشق مجنون ميكند»
دف زن استادانه ميكوبد به دف پيرِ چنگی چنگ را دارد به كف
مطرب از ديوان آن مست ازل همصدا با ساز خواند اين غزل
«روز وصل دوستداران ياد باد ياد باد آن روزگاران ياد باد»
«كامم از تلخی غم چون زهر گشت بانگ نوش شادخواران ياد باد»
من كنار در نشسته بر زمين تا بخاك پای شان مالم جبين
سينه پر غم، ديده پر نم، لب خموش گشته ام از پای تا سر چشم و گوش
گرچه امشب يار از من دور نيست ليك چشم و گوش را آن نور نيست
تا ببيند ديده ام ديدار دوست تا نيوشد گوش من گفتار دوست
****
مرحبا ای عارفان ای عاشقان مرحبا ای مجمع روحانيان
مرحبا ای قونيه ای كوی دوست تا هنوز از خاكت آيد بوی دوست
در زمينت آفتابی خفته است بحر در چشم حبابی خفته است
مرحبا از بحر پُر آشوب عشق ای كتابت قصهء مكتوب عشق
مرحبا ای ماه مهر آيين ما ای تو مولانا جلال الدين ما
مرحبا از نازنين فرزند بلخ مرحبا فرزند بی مانند بلخ
از ديارت شهروندی آمده بينوای دردمندی آمده
حلقه بر در ميزند مردی غريب ديده اش مشتاق و جانش بی شكيب
ديده مشتاق تو و ديدار توست گوش جانم تشنهء گفتار توست
پرده را بردار ای پرده نشين جای در دل گير و بی پرده نشين
وانگر غم سينه ام غمخانه كرد غربتم در دست و پا زولانه كرد
وانگر گرمی به آوازم نماند در قفس نيروی پروازم نماند
مدتی سر بُرده بودم زير پَر تا كه فارغ باشم از هر خير و شر
ليك مرغ دل بسويت پَر كشيد ذره ام را مهر تو در بر كشيد
كعبة العشاق باشد منزلت پُخته گردد خام ها در محفلت
پُخته ام گردان كه من خامم هنوز باز كن پايم كه در دامم هنوز
« بی عنايات حق و خاصان حق گر ملك باشد سياهستش ورق»
پس عنايت كن كه دل بينا شود از نگاهت سنگ من مينا شود
از پريشان خاطری دورم بساز با نشاط عشق محشورم بساز
تا پريشانم به سودا اندرم پيش چشم خلق چون خاكسترم
جمع كن ای خواجه اجزايم به عشق تا عيار خويش بنمايم به عشق
جمع كن تا باز گردم زاشتبا عشق بردارد مرا از خاك راه
پس بگيرد در تن و جانم مقام از دلم سازد يكی زرينه جام
پُر شود آن جام از صهبای او بشنوم با گوش جان آوای او
گفته بودم چون رسم در محضرت تر كنم از گريه ام خاك درت
قصه گويم يك بيك از حال خويش از شب و از روز و ماه و سال خويش
قصه های دربدر گرديدنم قصه های نيمه شب ناليدنم
گفته بودم شرح هجران گويمت آنچه از غربت كشم آن گويمت
ليك دل ميگويدم: بربند لب محضر شاهست اين ای بی ادب
«شرح اين هجران و اين خون جگر اين زمان بگذار تا وقتی ديگر»
راست گويد اين دل غم ديده ام همچو خود ديوانه يی كم ديده ام
ژاژخايی در حضور پادشاه بر جنون من بود روشن گواه
ليك ای خورشيد عالمتاب من ای گرامی گوهر ناياب من
با لب دمساز جفتم ساختی خود مرا در تاب و تب انداختی
من نتابم تو بمن تابيده يی پرتوی بر خاك من پاشيده يی
«پرتو خورشيد بر ديوار تافت تابش عاريتی ديوار يافت»
من همان ديوار سرد خاكيم
آفتابا! گر نتابی من كيم...
رازق فانی
شهر قونيه / جمعه 15 عقرب 1383
| 
