20 دي 1387
امام علي بن حسين (ع) سال 95 هجري در چنين روزي به شهادت رسيدند؛ «صحيفه سجاديه» شامل دعاهاي اين حضرت، بعد از قرآن و «نهجالبلاغه» غنيترين گنجينه معارف شيعه است كه برخي آن را «انجيل اهلبيت» و «زبور آلمحمد» ناميدهاند.
علي بن حسين (ع) در سالي كه وليد بن عبدالملك به ايشان زهر خوراند، 57 سال داشتند.
امام چهارم شيعيان طبق روايات تاريخي در خانه خود چشم از جهان فرو بستند و در قبرستان بقيع كنار مزار امام حسن مجتبي (ع) به خاك سپرده شدند.
دوران امامت اين امام پس از شهادت امام حسين (ع) در كربلا شروع شد و حدود 35 سال نيز طول كشيد.
زمينهسازي فعاليتهاي فرزند و نوه معصوم خود، امام باقر (ع) و امام صادق (ع) و ترويج آموزههاي قيام پدر از جمله مواردي هستند كه ايشان در دوران امامت خود انجام دادند.
امام سجاد در قيام كربلا حضور داشتند و پس از شهادت پدر در رأس بازماندگان، ابلاغ پيام قيام و شهادت امام حسين (ع) را بر عهده داشتند.
بعد از حادثه كربلا ايشان همچنين در مقابل قيامهايي كه جنبه خونخواهي از شهداي كربلا و مخالفت بر ضد حكومت يزيد بود، موضعگيري كردند.
قيام مختار و شورش مدينه يا فاجعه حرّه از جمله قيامهايي بودند كه بعد از شهادت امام حسين (ع) در كربلا در جهان اسلام اتفاق افتاد.
با شهادت امام حسين (ع) نوعي سردرگمي در جامعه شيعه راه يافت و حتي بعضي امامت امام زينالعابدين را نپذيرفتند و عمويش محمد حنفيه را امام دانستند.
در چنين شرايطي امام سجاد (ع) به سازماندهي دوباره شيعيان پرداختند.
در واقع زندگي حضرت سجاد (ع) را پس از دوران كودكي و نوجواني به سه مقطع تقسيم كردهاند.
همراهي با امام حسين (ع) از مدينه به كربلا تا هنگام شهادت، پس از شهادت پدر تا ورود به مدينه و حضور در مدينه تا وفات سرفصلهاي اين سه مقطع هستند.
از جمله القابي كه به امام چهارم شيعيان دادهاند «زينالعابدين» و «سجّاد» شهرت بيشتري دارد.
امام سجاد (ع) غالب معارف و رهنمودهاي خويش را در غالب دعا بيان ميكردند كه بعدها در مجموعهاي گردآورده شد و به «صحيفه سجاديه» شهرت يافت.
فارس