اين كتاب در فصل نخست كه با عنوان «ريخت‌شناسي روايات اساطيري در ايران» آمده است به بررسي اساطير بين‌النهرين، اساطير مهري، اساطير فرديسنا و خويشكاري‌هاي شخصيت‌هاي اساطيري مي‌پردازد.
در فصل «نشانه‌هاي اسطوره‌اي در ادبيات نمايشي قبل از اسلام» نشانه‌هاي نمايشي در ادبيات پيش از اسلام، سوگنامه گوشورون، تيرشيت، يادگار زرايران و درخت آسوريك آمده‌اند.
فصل «اسطوره و درام عصر مشروطه» به بيان تضاد تجدد‌طلبي، اسطوره و سنت، امكان تئاتر در طليعه مشروطه، درام طليعه مشروطه، سنت و اساطير، عصر مشروطه و درام‌نويسي و دهه‌هاي آغازين قرن چهاردهم از سال 1305 تا 1335 شمسي پرداخته است.
نغمه ثميني مولف كتاب، فصل چهارم را با عنوان «واقع‌گرايي و خوانش اسطوره‌اي (1330- 1357)» به بررسي نمايشنامه‌هايي چون «مرگ در پاييز» اكبر رادي، «پاتوغ» اسماعيل خلج، «دونده تنها» محسن يلفاني و «سايه‌هاي بلند» رضا صابري اختصاص داده است.
«درام فرا واقع‌گرا و خوانش كهن نمونه‌اي» فصل ديگري است كه به نمايشنامه‌هايي چون «ناگهان هذا حبيب الله» عباس نعلبنديان، «آرامسايشگاه» بهمن فرسي، «گناه كبيره انسي» ناصر ايراني و «آوازه خوان در انتهاب غروب» داود آريا پرداخته است.
فصل‌هاي پاياني كتاب به نمايشنامه‌هاي ملي و ظهور اساطير در آنها و نيز حضور عنصر انقلاب و دگرديسي الگوها در نمايشنامه‌ها اختصاص يافته است.
نمايشنامه‌هاي «سواري درآمد، رويش سرخ و مويش سرخ و ...» مهين تجدد، «آرش و فتحنامه كلات» بهرام بيضايي، «ضحاك» غلامحسين ساعدي، «ناهيد را بستاي» ارسلان پوريا، «آهسته با گل سرخ» اكبر رادي و «سوگ سياوش» صادق هاتفي از جمله نمونه‌هاي بررسي شده، در اين فصول هستند.
كتاب «تماشاخانه اساطير: اسطوره و كهن نمونه در ادبيات نمايشي» را نشر ني در 480 صفحه، با شمارگان 1650 نسخه و به قيمت 6800 تومان منتشر كرده است.

 

 

خبرگزاری فارس