از افلاطون آثار متعددي بر جاي مانده است كه همه در قالب ديالوگ عرضه شده‌اند. وي در ديالوگ‌ها آراي فلسفي خود را به احترام استادش، سقراط از زبان او بيان مي‌كرد. در كتاب حاضر كه در شش فصل تنظيم شده، آرا و نظريات فلسفي افلاطون بررسي شده‌اند.

چه كسي مي‌تواند به فلسفه و حكمت بپردازد، آيا هركسي مي‌تواند به «فلسفه، يعني اشتياق به دانش» و دوست‌داري راستين دانايي روي آورد و به آن بپردازد و به اصطلاح، فلسفه پردازي كند يا فلسفه و پرداختن به آن خاص برخي از طبايع خاص است نه همه طبايع به طور عام؟، از جمله پرسش‌هاي اساسي اين كتاب‌ هستند.

افلاطون بر آن است كه «طبايع رذيل و بي‌استعداد نبايد سر و كاري با فلسفه داشته باشند، زيرا فلسفه خاص طبايع اصيل و شريف است»، پس برخي از طبايع انساني نبايد به فلسفه و حكمت الهي روي آورند، چرا كه از طرفي استعداد كسب فلسفه را ندارند و از طرف ديگر طبايعشان به دليل فرو رفتن در شهوات و تمايلات مادي فاسد است، از اين‌رو نبايد سروكاري با فلسفه داشته باشند، اما كساني كه صاحب طبيعتي شريف و اصيل و روحي پاك و منزه از گناه و آلودگي‌هاي دنيوي دارند؛ مي‌توانند به فلسفه و حكمت روي آورند و به تعليم و تعلم آن بپردازند.

از ديدگاه افلاطون، افرادي كه به فلسفه روي مي‌آورند دو گروه‌اند؛ برخي از آنها در كار خود و عشق به حقيقت لگد مي‌زنند و برخي ديگر چنين نيستند. «كساني كه به فلسفه مي‌پردازند نبايد در اشتياق به كار خود بلنگند.» پس برخي از افرادي كه به فلسفه روي مي‌آورند در كار خود و در عشق به حقيقت لنگ مي‌زنند؛ به اين معنا كه اشتياق به فلسفه درون آنها وجود دارد، اما از تحقيق و پژوهش مي‌گريزند، مانند كسي كه مشتاق ورزش است، اما از تمرين فرار مي‌كند يا كسي كه همه تلاش و كوشش خود را وقف امور معنوي مي‌كند، اما از مباحثه، تحقيق، پژوهش و آموزش مي‌گريزد.

بدين ترتيب كسي كه به فلسفه راستين روي مي‌آورد و قصد دارد فلسفه‌پردازي كند، نخست نبايد در تحقيق و پژوهش خود بلنگد؛ به اين معنا كه نبايد برخي از كار خود را دوست داشته باشد و انجام دهد و از برخي از كارهاي خود متنفر باشد و واگذارد. دوم آن كه نبايد در عشق خود به حقيقت بلنگد؛ به اين معنا كه نه خود دروغ بگويد و نه از شنيدن دروغ ديگران شاد شود.

از ديدگاه فلسفه افلاطون، فيلسوف الهي و حكيم رباني يعني دوست‌دار راستين دانايي، چون با عقل و انديشه خود به اين مطلب يقيني رسيده است كه آدمي تنها و به طور منحصر از طريق فلسفه كه «بزرگترين هديه خدايان براي مخلوقات فاني» و «والاترين هنرهاست» و با اعانت آن است كه مي‌تواند به صفاي روحاني و تطهير نفس و تهذيب اخلاق و پرهيز از علايق دنيوي و تمايلات بدني و هواهاي نفساني نائل شود و هرگز در جهت مخالف فلسفه الهي حركت نكند و گام برندارد، بلكه بر عكس تنها از راهي مي‌رود و در طريقي گام مي‌نهد كه فلسفه راستين يعني اشتياق به علم و دانايي پيش پاي او نهاده باشد و به مقصدي مي‌رود كه فلسفه روح او را به سوي آن هدف، هدايت و رهبري مي‌كند.

فلسفه در برخورد با چنين حالتي كه عارض روح و نفس و آدمي شده است مي‌فهمد كه سبب، علت قيد و بند‌هاي روح، چيزي جز لذات مادي و شهوات تن او نيست، به عبارت ديگر، همان شهوات و مشتهيات تن اوست كه قيد و بند‌هاي او را ساخته و به بال و پر او بسته است و هر لحظه آنها را با فرو رفتن روح در منجلاب شهوات محكم‌تر مي‌سازد و او را در مهلكه و پرتگاه انحراف و محروميت از نيل به عالم الهي قرار مي‌دهد و او بدون يار و ياور مي‌ماند و در اين جاست كه فلسفه به ياري او مي‌شتابد تا او را از قفس تن و شهوات مادي رها سازد.

بنابراين فيلسوف راستين و حكيم الهي، مشتاق مرگ و رهايي از قفس تن مادي و روح پاك و مهذب او عاشق مفارقت از بدن جسماني و در انديشه عروج و صعود به سوي موطن اصلي و حقيقي خود است.

افلاطون (427 قبل از ميلاد) در شهر آتن از خانواده‌اي سرشناس، متولد شد. وي در 20 سالگي با سقراط آشنا شد و تا زمان مرگ وي نزد او بود. افلاطون در بيرون از شهر آتن در محلي به نام آكادميا يا آكادمي تاسيس كرد كه در آن علومي مانند حساب، هندسه، نجوم، موسيقي، علوم طبيعي و ... تدريس مي‌شد. افلاطون حدود چهل سال سرپرست آكادمي بود. آكادمي حدود 900 سال باز بود، اما سرانجام به فرمان «يوستي نيانوس» امپراتور روم تعطيل شد. افلاطون پس از سال‌ها تحصيل، تدريس و تاليف، سرانجام در هشتاد و يك سالگي در گذشت و پيكرش را در آكادمي به خاك سپردند.

كتاب حاضر در هفت بخش و 43 فصل، فلسفه افلاطون را تشريح مي‌كند. فلسفه و سفسطه، دانش ديالكتيك، معرفت‌شناسي، ايده نيك محض، عالم معقول، عالم محسوس و نفس و بدن، عناوين بخش‌هاي هفتگانه ‌اين اثرند.

چاپ نخست كتاب «فلسفه افلاطون» در شمارگان 1200 نسخه، 640 صفحه و بهاي 140000 ريال راهي بازار نشر شده است.